Uzun yıl aradan sonra ailemize mis kokulu bir bebek geldi. Kardeş kadar yakın, canından bir parçası oldu kızımın. Beklemek, gün saymak bizim için her gün rutin olmuştu. Sonunda bizi daha fazla bekletmedi Umut Bebeğimiz 10 gün erken geldi. Tamay'ın heyecanı görüşmeye değerdi. "Anne beni görünce tanıyacak mı dersin?". Anne karnında o kadar konuştu, o kadar sevdi, öptü ki doğduğunda hemen ablasını tanısın istedi. Tabi ki kim bilebilir! O minik hallerde ki dünyamızı hatırlasak belki de tanıdığımızı fark ederiz ;) Yine de bilinmezliklerin yanında adı gibi Umut dolu cümlelerle ablasını rahatlattık. "Senini tanıyacağından eminiz:)."
Umut bir anda bir çoğumuzun heyecanı oldu. Hayatta bir yandan kötü günler görsek de Umut, adı gibi bize umudu, sevgiyi, koşulsuz fedakarlığı hatırlattı. Hoş geldin, güzel saçlı bebeğimiz :D
İşte bir ablanın, beklediği kardeşi için hazırladığı kurabiye. Minik yardımlar dışında bütün parçalar ve tasarımlar ona ait. Bütün sevgisi heyecanı, verdiği önem daha iyi anlatılamazdı. Umut'un koruyucu meleği...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder