Canım, başımın belası...
Uzun zamandır odamı paylaşamadığım can. Yanımda olduğunda gırtlağına yapışacak kadar sinirlendiren, ama ertesi gün özleten kan. Okul aldı onu başka şehirlere... Evlendi, işe girdi kaldı oralarda.
Gidememişim evlendiğinden beri yanına. Gerçekten en son onu ziyaret ettiğimde bir yıl geçmiş. Zaman nasıl geçmiş, ne yapmışız o günler arasında hiç mi hiç anlam veremedim. O hep benim yanımdaydı, evimdeydi. İstanbul'a geldiği için biz hiç gitmeyi düşünmemişiz. Ne zaman yardıma ihtiyacı var o zaman gitmişiz :( Yine bir ev işi, zor iş ile sonunda ziyaretine gittik. Hatta kızım bile fark etmiş " anne neden biz hep teyzeme eşya taşınmada geliyoruz" dedi. Keşke zamanı kontrol edebilsek de kendimizi içinde kaybetmesek....
Bu kadar uzun aradan sonra istediği iş hediyesini de götürmek bu güne kaldı..Uzun zamandır benden iş arkadaşları için kek istiyordu. Ama ha bugün gelirim ha yarın derken aylar geçmiş. Aklımda da uzun zamandan beri böyle bir tasarım yapmak geçiyordu. Minik haplar, kutular çok şirin olacak diye düşündüm. Gerçekten şeker hamuru ile oynarken minik haplar yapmak öyle eğlenceli ki...
İlaç modellerini bitirdiğimde hepsi bir arada iken görüntü harikaydı. Aklımdan plasebo etkisi yaratırlar mı diye geçirmedim değil. İlaç kolik teyzeler için çok tatlı bir etki olabilir :D Tabi ki şaka. İlaç hiç kimsenin ihtiyaç duymadığı bir şey olsun yeter...
Eh!... Sonunda ilaç gibi keklerimiz sunumda...
Kardeşim uzun zaman bekledi bu kekler için. Umuyorum beklediğine değdi.
Seni seviyorum can, kan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder